Mam już odejść? (Mirajane x Laxus)

Śmierć przychodzi często niespodziewanie i nieodłącznie niesie ze sobą smutek, tęsknotę i ból. Rodzina, przyjaciele – to oni cierpią jeszcze długo, po pogrzebie bliskiej osoby. Niełatwo jest zapomnieć o spędzonym razem czasie, o przeżytych wspólnie chwilach, czy to tych lepszych, czy też gorszych. Uśmiech najlepszego przyjaciela, do końca życia pozostaje na dnie pamięci. Głos pierwszej, prawdziwej miłości, słyszy się jeszcze długo, a czasami na zawsze pozostaje w głowie. Ostatnia błaha kłótnia z siostrą czy bratem powraca niczym bumerang, ciągle na nowo odtwarzana w myślach. Pierwszy postawiony kroczek, czy pierwsze wypowiedziane słowo córki czy syna to moment, który rodzice pamiętaj nawet, gdy dosięgnie ich już starość.

Gdy jednak śmierć postanowi przyjść po ukochaną osobę, nie ma odwrotu. Nie sposób jej się wyrwać. Nie da się przed nią uciec.

Ale żałoba, nawet najdłuższa, z czasem mija. Nie da się zapomnieć o tym, co się stało. Nie da się całkowicie wykluczyć ze wspomnień tego, co się wydarzyło. Nie można wymazać uczuć, choćby ktoś próbował bardzo mocno. Można jedynie nauczyć się żyć ze stratą. Pogodzić się z losem. Iść do przodu, spychając wszystko na dno serca. Rozpocząć nowe życie, bez tego kogoś. Nawet, jeśli wcześniej to on był całym naszym życiem.

Minęły dwa lata od pogrzebu Lisanny, a mimo tego Mirajane nadal przychodziła na jej grób. Co prawda, teraz nie robiła tego codziennie, ale przychodzenie na cmentarz co drugi dzień, nie było dobre nawet według Elfmana. Próbował z nią o tym rozmawiać już wiele razy, ale zbywała go, kompletnie nie biorąc pod uwagę innej opcji.

Tego dnia jej brat również prosił, żeby odpuściła, ale ona po prostu czuła, że nie może tego zrobić. To było jej potrzebne, by mogła normalnie żyć. Dzięki temu jakoś potrafiła to znieść. Miała wrażenie, że inaczej rozpadłaby się na milion kawałków. Że pękłoby jej serce, gdyby zapomniała o swojej małe siostrzyczce.

Klęczała właśnie nad grobem, układając na nim świeże, białe kwiaty, które przyniosła. Popłakiwała cichutko, w myślach przypominając sobie wszystkie szczęśliwe momenty spędzone razem z Lisanną. Jej siostra była taką dobrą, uroczą dziewczynką. Czym zasłużyła sobie na taki los?

Nie zauważyła nawet, że ktoś przyglądał jej się z oddali. I to już od jakiegoś czasu. Była zbyt pochłonięta wspomnieniami. W pewnym momencie znowu przypomniało jej się to, jak zginęła siostra. Łzy zaczęły płynąć po jej twarzy. Jeszcze chwila i wybuchłaby głośnym płaczem. To wszystko było jej winą. Powinna była ją chronić. Powinna była...

– Powinnaś się już pogodzić z tym, że ona nie żyje. Umarła i nie wróci, więc nie ma sensu ciągle za nią płakać.

Odwróciła się, gdy usłyszała głos za swoimi plecami. Zobaczyła wysokiego, dobrze zbudowanego blondyna z blizną w kształcie błyskawicy na twarzy. Znała go doskonale. Laxus Dreyar.

Poczuła, jak złość zaczyna w niej wzbierać. Co on mógł o tym wiedzieć?! Jakim prawem ją oceniał?!

– Czy zawsze musisz być taki nieczuły?! – krzyczała wściekła, zrywając się do pozycji stojącej. Zacisnęła mocno pięści. Rzadko można było ją zobaczyć w takim stanie. Nikomu zazwyczaj nie udawało się wyprowadzić jej z równowagi ani chociaż zmusić do podniesienia głosu. Mira była ostoją spokoju. Chyba, że chodziło o jej rodzeństwo lub o bliskie jej osoby.

– Nie jestem nieczuły. Mówię tylko prawdę – stwierdził spokojnie. Kobieta wydawała się jednak coraz bardziej rozwścieczona. - Powinnaś w końcu zacząć żyć, a nie zadręczać się. Było, minęło i...

– Co ty możesz o tym wiedzieć?! – przerwała mu. – Nic nie wiesz o mnie! Nie masz pojęcia co czuję! Nie masz pojęcia o niczym! Jesteś po prostu nieczułym draniem! Jeśli masz gadać takie rzeczy, to lepiej idź stąd!

Powstrzymywała się z całej siły, by go nie uderzyć. Zdziwiło ją, gdy Laxus spojrzał na nią przepraszająco, po czym bez słowa odwrócił się i odszedł. Poczuła się wtedy całkowicie zdezorientowana i nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Spodziewała się, że jak to zazwyczaj Laxus robił, będzie chciał postawić na swoim. Zacznie się z nią kłócić i mówić wiele raniących rzeczy, po to tylko, by poprawić sobie humor. Że nie odejdzie, dopóki nie napełni swojej dumy. Dopóki nie uzna się za lepszego od niej. Lecz gdy odszedł tak bez słowa protestu, zaskoczyło ją to. Była tak zbita z tropu, że nawet wściekłość gdzieś się ulotniła.

Mira wróciła do gildii jakąś godzinę później. Zdążyła osuszyć łzy i doprowadzić się do porządku. Udało jej się nawet sprowadzić na twarz coś na kształt uśmiechu, który wystarczał, by oszukać spojrzenia przyjaciół. Nie miała na to ochoty i nie lubiła nikogo zwodzić, ale nie chciała, by ktokolwiek zauważył, że nie jest w zbyt dobrym nastroju. Nie chciała, by ktoś zaczął wypytywać o to, czy wszystko w porządku. Miała dosyć i tylko dlatego zdecydowała się na mały podstęp.

Stała za ladą baru, jak zazwyczaj o tej porze i polerowała właśnie kufle. Lubiła, gdy błyszczały, a wokół panował porządek. Chociaż każdego dnia miała sporo sprzątania po swoich towarzyszach, uwielbiała tę pracę i cieszyła się, że może być w ten sposób pomocna.

Skończyła z kuflami i przecierała teraz czystą szmatką kolejny talerz, gdy kątem oka spostrzegła przy stoliku w kącie, nie kogo innego, a Laxusa. Siedział tam wraz ze swoją stałą paczką – Bickslowem, Evergreen i Freedem. Pili i rozmawiali, ale Mirajane dostrzegła, że Laxus zachowywał się trochę dziwnie. Był jakiś nie swój. Wyglądał na przygnębionego i przygaszonego. Nie biła od niego ta sama pewność siebie i charyzma co zwykle.

Dobrze mu tak, pomyślała Mira. Nieczuły egoista, zasłużył na to.

Poczuła jak złość znów w niej wzbiera, gdy przypomniała sobie, co powiedział na cmentarzu. Zdenerwowała się jeszcze bardziej, uświadamiając sobie, że znowu o nim myśli. Robiła to ostatnio zdecydowanie za często.

Przez to wszystko nawet nie zauważyła, kiedy talerz wyślizgnął jej się z rąk i upadł, roztrzaskując się z hukiem o podłogę. Wszyscy spojrzeli na nią pytająco. To był niecodzienny widok. Mirze nigdy nie zdarzało się coś takiego.

– Wszystko w porządku, nic się nie stało! – zawołała posyłając im przepraszający uśmiech.

– Na pewno? – spytała Lucy, która właśnie przysiadła się do baru.

– Tak, tak, zamyśliłam się tylko – odparła lekko, po czym starała się zmienić temat. – Lucy, podać ci coś?

– Słuchajcie dzieci! Mam wiadomość! Bardzo dobrą wiadomość! – zaczął Makarov, wskakując na blat baru. Wszyscy jak na rozkaz umilkli i przyglądali się z zainteresowaniem swojemu mistrzowi. – Pewnie większość z was zapomniała, choć dziwię się temu, bo przecież to bardzo ważny...

– Mistrzu, przejdź do rzeczy! – zawołał ktoś, na co Makarov odchrząknął i wrócił do tematu.

– Chodzi o to, że – tu zrobił pauzę – dziś są moje urodziny, dlatego ogłaszam wielką imprezę!!!

Wszyscy zaczęli krzyczeć głośno z radości i życzyć swojemu mistrzowi... długiego życia. Potem impreza rozpoczęła się na dobre, w której udział brał prawie każdy członek gildii. Jedynie ci, którzy wyruszyli na misje, a tak się złożyło, że było ich niewielu, nie świętowali. W Fairy Tail podczas takiej okazji nie mogło oczywiście zabraknąć alkoholu. Dlatego też nie było osoby, która nie wypiłaby za zdrowie swojego mistrza. Jeden toast, drugi... dziesiąty. Piciu i zabawie nie było końca.

Mirajane jako osoba zajmująca się barem i kelnerka, miała tego dnia dużo pracy. Ale nie przeszkadzało jej to, bo spędzała miło czas ze swoimi przyjaciółmi. Dzisiejszego dnia nawet humor bardziej jej dopisywał. Czuła się wesoła i nie musiała udawać już uśmiechu. Pozostała jednak jedyną, która tego dnia nie piła. Wolała zachować trzeźwość, by w razie czego móc zapanować nad sytuacją. Oczywiście, gdyby wymknęła się spod kontroli, bo jak na razie wszystko było w najlepszym porządku.

Po kilku godzinach, prawie wszyscy wyglądali już na nieźle pijanych. Cana jak to Cana, trzymała się świetnie, ale mistrz wyglądał już na skołowanego. Natsu i Gray też nie byli lepsi, bo zaczęli śpiewać razem z Gajeelem i tańczyć, gdy ten przygrywał im na swojej gitarze.

Mira przyglądała się temu z uśmiechem. Był to naprawdę zabawny widok, zwłaszcza, że właśnie dołączyły do nich Juvia i Lucy, które w strojach króliczków także podrygiwały do tego rzępolenia.

Nagle coś wyrwało ją z zamyślenia, bo poczuła, jak ktoś poklepuje ją delikatnie po ramieniu. Odwróciła się.

Zobaczyła osobę, której wolałaby nie oglądać w takiej odległości od siebie.

– Co tam, Laxus? – starała się być miła, by nie psuć atmosfery swoją niechęcią do mężczyzny.

– Mira, gwiazdo na niebie, kwiatuszku najpiękniejszy, lilio ty moja... – śmierdziało od niego alkoholem na kilometr, dlatego Mira zrobiła krok do tyłu.

– O co chodzi? – spytała, wciąż się uśmiechając. – Podać ci coś?

– Skarbie mój, już od dawna nie mogę oderwać od ciebie wzroku. Jesteś najpiękniejszą kobietą na świecie!

– Laxus, przestań tak mówić, to dziwne...

– Kocham cię, Mira! Kocham cię i nie mogę przestać o tobie myśleć! Nie ma dnia, bym zapomniał choć na chwilę o tym jak cudowna jesteś! Jak wspaniała...– bełkotał i wygląło na to, że nie ma zamiaru przestać, choć język strasznie mu się plątał.

– Laxus, proszę, nie wygłupiaj się... – Zaczęła szukać wzrokiem Elfmana. Znalazła go dosyć szybko, bo spał nieopodal pod stołem. Widocznie poległ już w boju i dlatego nie reagował na to, że ktoś zachowuje się tak zuchwale w stosunku do jego siostry.

– Ale ja kocham cię naprawdę i szczerze! Serduszko moje! Nie wygłupiam się, to moje uczucia do ciebie! Jesteś dla mnie tą jedyną!

– Laxus, nie żartuj sobie ze mnie! Daj spokój, jesteś pijany!

– Kocham cie Mira. Kocham cię! – nie dawał za wygraną. Całe szczęście, że ręce trzymał przy sobie.

– Laxus! Przestań! Daj mi spokój! Nie mów takich rzeczy! – krzyknęła i wybiegła z gildii, zostawiając pijanego Dreyara za sobą.

Wróciła do domu i rozpłakała się dopiero, gdy rzuciła się na łóżko. Nie powinno się mówić komuś takich rzeczy, jeśli nie są prawdą. Laxus był pijany i pewnie coś mu się zdawało. Bredził i nawet o tym nie wiedział. Nie było szans, by faktycznie czuł coś do niej. Nie on! A ona choć chciała, nie potrafiła przestać myśleć o jego wyznaniu. I o nim samym...

Następnego dnia po wejściu do gildii, przeraziła się. Spodziewała się strasznego bałaganu, ale to co zastało, przerastało nawet jej najśmielsze oczekiwania. Gildia była w okropnym stanie. Jakby przeszło przez nią tornado. Góry śmieci, porozlewany wszędzie alkohol, porozbijane kufle i inne naczynia... W dodatku prawie połowa członków Fairy Tail nadal spała sobie smacznie to na podłodze, to na stołach. Sporo z tych, którzy się obudzili, miała „kaca stulecia” i jęczeli, narzekając na ból głowy i okropne pragnienie.

Westchnęła ciężko, chwytając za miotłę i zaganiając co poniektórych do pomocy. Zapowiadał się ciężki, długi dzień.

Godziny mijały, a Mira, choć nie chciała się do tego przyznać, mimowolnie szukała wzrokiem Laxusa. Nie było go w środku, kiedy przyszła. Nie widziała go również pośród osób, które potem wchodziły do gildii. Jak się później okazało, nie dane było jej zobaczyć go przez cały dzień.

Była zawiedziona. Nie wiedziała, czego się spodziewała, ale czuła się rozczarowana. Może oczekiwała, że jednak pokaże się i powie jej znowu to, co wcześniej? Nie, to było niemożliwe. Przecież to Laxus. On wpatrzony jest jak w obrazek, ale wyłącznie w swoją osobę. Wiedziała to, a i tak było jej smutno. Z jakiegoś powodu pragnęła go zobaczyć choć przez chwilę. Początkowo tłumaczyła to sobie tym, że po prostu chciała wiedzieć, czy bezpiecznie dotarł do domu. W końcu wczoraj był w kiepskim stanie. Ale to coś innego nie dawało jej spokoju. Nie mogła zrozumieć dlaczego, ale tęskniła za nim.

Zrozumiała, gdy wróciła do domu. Cały dzień myślała wyłącznie o Laxusie. Była zajęta sprzątaniem, a jak wiadomo, wszyscy mieli kaca, więc gdy zaczęła zaganiać ich do pracy, szybko się ulotnili i nie zadawali żadnych pytań. Nie zauważyli, że była nieobecna duchem tego dnia. Że robiła wszystko automatycznie, nie zwracając uwagi na otaczający ją świat. Było jej to na rękę. W domu dopiero zdała sobie sprawę, że niechęć do Laxusa, przerodziła się w coś zupełnie innego. Zrozumiała to i bała się. Bo to było przecież nierealne, by ktoś taki jak on potrafił poczuć to, co ona czuła. On był bez serca. Nieczuły drań!

Tej nocy płakała po raz kolejny, zasypiając z głową na wilgotnej od łez poduszce.

Mirajane wstała rano w kiepskim nastroju. Elfman gdzieś wyszedł, co było do niego niepodobne, bo o tak wczesnej porze nie ruszał się z łóżka. Wszystko wyjaśniło się, gdy weszła do kuchni i przeczytała pozostawioną na stole wiadomość. „Idę do Evergreen. Wychodzę wcześniej, bo nie mogę się spóźnić. Obiecałem pomóc jej...” Nie musiała doczytywać do końca, by zdać sobie sprawę, że jej brat coraz lepiej dogadywał się z kobietą. Cieszyła się z tego. Przynajmniej on był szczęśliwy. Życzyła im jak najlepiej.

Spięła włosy na czubku i ubrała swoją czerwoną sukienkę z falbankami. Przejrzała się w lustrze, poprawiając jeszcze niesforne kosmyki. Czy Laxus mógłby zakochać się w kimś takim jak ona? Szczerze w to wątpiła. Po prostu był pijany, gdy ci to powiedział, przeszło jej przez myśl.

Była ciekawa, czy tego dnia pojawi się w gildii. Bardzo chciałaby, by przyszedł. Chciałaby zobaczyć go, nawet, jeśli nie odezwałby się do niej słowem.

Wróciła do kuchni i zaczęła przygotowywać sobie śniadanie. Zaraz po nim miała zamiar wybrać się na grób siostry. W końcu nie była tam wczoraj.

Usłyszała dzwonek do drzwi, co bardzo ją zaskoczyło.

– Kto to może być o tej porze? – dziwiła się, gdy odłożyła nóż i zdejmowała fartuszek.

Otworzyła drzwi i nie wierzyła własnym oczom. Przed sobą zobaczyła ogromny bukiet kwiatów. Jej ulubionych. Były piękne! Ale zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy zza nich wyłoniła się twarz mężczyzny, który je przyniósł. Był to Laxus. We własnej osobie.

– Laxus? – spytała zaskoczona.

– Dzień dobry, Mira. To dla ciebie – powiedział, podając jej kwiaty.

Kobieta jednak cofnęła się, przypominając sobie całe zajście. Pomyślała, że znowu sobie z niej żartuje. Że pastwi się nad nią i sprawia mu to niemałą satysfakcję. Najpierw szydził z niej nad grobem siostry, potem żartował z niej, albo może nawet chciał upokorzyć, na imprezie, a teraz przychodził do niej do domu? To musiała być jego kolejna niemiła zagrywka. Na pewno tym razem znowu robił sobie rozrywkę z uprzykrzania jej życia. To nie mogło być nic innego. Nie mogło!

Gdy pomyślała o tym wszystkim, była wściekła. Tak nie będzie się z nią bawił! Nie pozwoli na to Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, czując nowo napływającą falę złości. Oparła się plecami o drzwi i próbowała wziąć głęboki oddech, starając się uspokoić.

– Mira? Jesteś tam? Mira, otwórz! Chciałem z tobą porozmawiać! – słyszała głos Laxusa dobiegający zza drzwi. Nie dawał za wygraną i gdy po paru chwilach nadal się nie poddawał, wreszcie odpowiedziała.

– Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać! Idź się bawić kimś innym! Precz stąd!

– Mira, proszę, chcę tylko porozmawiać. To zajmie tylko chwilkę. Minutę, może dwie... ewentualnie pięć! Proszę, otwórz drzwi!

W jego głosie nie czuła złośliwości, więc może była zbyt naiwna, ale nie sądziła by był to podstęp. Złość już ją opuściła, dlatego postanowiła dać mu szansę. W końcu nie miała niczego do stracenia. Najwyżej od razu wyrzuci go. Przecież nic jej nie zrobi.

Otworzyła drzwi. Wychyliła się zza nich i spojrzała na Laxusa niepewnie. Nie wyglądał tak, jak zawsze. Na jego twarzy nie gościła duma i pokpiwający uśmieszek. Tym razem wydawał się być poważny i chyba naprawdę zależało mu na rozmowie z nią.

Gdy zobaczyła go takiego, otworzyła drzwi szerzej i stanęła w progu. Mimo wszystko, nie miała zamiaru wpuszczać go do środka.

– O co chodzi? – spytała ostrożnie. – O czym chcesz mówić?

– Może na początek przyjmiesz kwiaty? Ciężko mi z nimi rozmawiać.

Faktycznie, bukiet był tak wielki, że przysłaniał mu cały widok. Dla Mirajne też nie było to zbyt wygodne, więc odebrała od niego kwiaty.

– Zaraz wrócę.

Poszła włożyć je do wody i wróciła bardzo szybko. Laxus stał tam, gdzie wcześniej. Wydawał się być z jakiegoś powodu strasznie spięty. Niespokojnie stukał palcami o udo, rozglądając się wokół.

– To teraz powiedz mi wreszcie o co chodzi – zażądała lekko zniecierpliwiona.

– Mira, chciałem cię bardzo przeprosić. Za to wszystko. Z całego serca żałuję! Wtedy na cmentarzu zachowałem się jak ostatni idiota. Jest mi okropnie przykro. Nie chciałem cię zdenerwować. Chciałem cię pocieszyć, naprawdę! Ale chyba rzeczywiście jestem nieczułym dupkiem, bo powinienem powiedzieć coś bardziej taktownego. Wybacz mi. Nie chciałem cię zranić. Po prostu nie umiem za dobrze dobierać słów w takich sytuacjach... Chciałem dobrze. Chodziło mi o to, żebyś przestała się smucić. Że powinnaś iść naprzód i pomyśleć wreszcie o sobie. Ale, no, wyszło tak jak wyszło. Przepraszam, że cię rozzłościłem! Jest mi strasznie wstyd! Przepraszam cię!

Mira nic nie powiedziała. Jego nagły słowotok był dla niej czymś co nie mieściło jej się w głowie. Musiała najpierw przemyśleć to, co właśnie usłyszała, bo było to zbyt nieprawdopodobne.

Laxus kontynuował, myśląc, że skoro się nie odzywa, nadal jest na niego wściekła. Lecz ona po prostu nie wiedziała, co powiedzieć. Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego, że Laxus Dreyar przyjdzie do jej domu i będzie ją przepraszał...

– O cholera! Chyba teraz dopiero powinienem dać ci ten bukiet. On był na przeprosiny. Głupek ze mnie! Idiota! – Walnął się ręką w czoło. Mira patrzyła z szeroko otwartymi oczami, a buzia prawie jej się nie otwarła ze zdziwienia, gdy Laxus nagle uklęknął przed nią. – Chyba powinienem się bardziej postarać, skoro proszę cię o wybaczenie. Dlatego pozwolisz, że uklęknę. Wybacz, nie wiem za bardzo co mam robić. Bardzo się denerwuję. – Zaśmiał się nerwowo. – No tak, powinienem się domyślić, wybacz. Przecież jeszcze nie przeprosiłem za to, co stało się na imprezie. Idiota, idiota, idiota! Mira, tak strasznie mi głupio! Nie powinienem mówić tego, kiedy byłem pijany! Wstyd mi, że postawiłem cię w takiej sytuacji. Pewnie przestraszyłaś się, że pijak nagle wyskakuje ci z czymś takim. Bardzo mi przykro, że tak wyszło. Strasznie żałuję, że musiałaś wysłuchiwać mojego bełkotu. Naprawdę, jestem najgorszy! Dupek ze mnie. Tępak. Nieczuły drań, tak jak powiedziałaś i miałaś rację! Ale Mira, przepraszam cie za to wszystko i choć pewnie nie mam prawa, proszę, nie!, błagam o twoje wybaczenie! Wybacz mi! Tak bardzo cię przepraszam!

Spuścił głowę, ale zaraz znowu spojrzał na nią. Mira uśmiechała się do niego, swoim pięknym, szczerym uśmiechem. Nie wyglądała na wściekłą, bo i nie była. Czuła się wspaniale, jak jeszcze nigdy w życiu.

– Skoro tak bardzo żałujesz, to chyba nie mam innego wyjścia, jak tylko ci wybaczyć – mężczyzna patrzył na nią wyczekująco, cały czas klęcząc u jej stóp. – Dobrze Laxus, niech będzie. Przyjmuję przeprosiny i wybaczam ci – znów się do niego uśmiechnęła, co on odwzajemnił.

– Dziękuję Mirajane. Jestem ci bardzo wdzięczny...

– Oj, daj już spokój! Po prostu zapomnijmy o tym co się stało. Tego nie było! No i dziękuję za kwiaty! Są śliczne! - Mira była zachwycona jego pięknym uśmiechem. Jeszcze nigdy go takiego nie widziała. Takiego szczerego i radosnego. Ale dzisiejszego dnia zaskoczył już ją nie raz.

– Mira, wiesz... – twarz Laxusa znowu spoważniała, na co kobieta przestraszyła się trochę. Chyba nie chciał powiedzieć jej teraz czegoś niemiłego. Przecież było już tak dobrze! – Tylko, że ja nie chcę o tym zapomnieć.

– Słucham? Jak to? Co ty... – nie wiedziała jak zareagować. Przez myśli przechodziło jej: tylko nie to!

– Nie chcę o tym zapomnieć, bo chociaż nie wyglądało to tak jak chciałem, wreszcie wyznałem ci moje uczucia. Chyba nigdy bym się na to normalnie nie zdobył, a na pewno nie tak szybko.

– O czym ty mówisz Laxus? – Mira nie wierzyła własnym uszom. To nie mogło się dziać naprawdę. Musiała coś pokręcić.

– Mówię o tym, że naprawdę cię kocham. Nie wiedziałem jak ci to powiedzieć, ale to prawda. Wtedy w gildii byłem kompletnie pijany, a gdy cie zobaczyłem, nie mogłem dłużej tego ukrywać. Czułem, że muszę to zrobić. Jest mi ogromnie wstyd, bo to nie powinno tak wyglądać. Ale jeśli teraz mogę powtórzyć to we właściwy sposób, zrobię to. Kocham cię, Mirajane.

– Laxus, ty sobie ze mnie nie żartujesz? – zapytała zszokowana. Czy to prawda?

– Nie Mira, nie żartuję sobie z ciebie. Nie śmiałbym. Już od dawna kocham cię i wciąż myślę tylko o tobie...

Mira nie mogła w to uwierzyć. Patrzyła się na niego, ale nie była w stanie powiedzieć kompletnie nic. Jak to możliwe, że tak na nią wpływał? Żadne słowa nie mogłyby wyrazić teraz tego, co działo się w jej głowie i w jej sercu. Laxus również nie wiedząc jak postąpić, podniósł się z klęczek. Popatrzył na nią zmieszany. Chyba stwierdził, że pozwolił sobie na zbyt dużo i znowu ją uraził. Posmutniał, co widać było już na pierwszy rzut oka.

– Dziękuję Mira, że przyjęłaś moje przeprosiny. I przepraszam, bo chyba znowu powiedziałem za wiele... Czy mam już odejść?

Zapytał niepewnie i miał już zamiar pożegnać się i wrócić do domu. Lepiej by poszedł sobie teraz, niż miałby ją znowu zdenerwować. Bardzo tego nie chciał i obawiał się tym razem mogłaby mu nie wybaczyć. Stało się jednak coś, na co nie był przygotowany.

Mira uśmiechnęła się pięknie i rzuciła mu się na szyję, obejmując mocno. Instynktownie złapał ją i również objął. Miał wrażenie, że to była najpiękniejsza chwila w jego życiu. Nie zdawał sobie jednak sprawy z tego, że kobieta czuła dokładnie to samo.

– Nie Laxus, nie możesz nigdzie odejść. Wprost przeciwnie. Powinieneś teraz zostać. Najlepiej na zawsze.

THE END

***

Zacznę od tego, że jeśli ktoś miałby do mnie jakieś pytania, może zadać je na moim asku -> klik, bo założyłam go chyba ze dwa miesiące temu, ale zapomniałam o nim wspomnieć ;)

Co do tego one shota, zaczęłam pisać go już dawno temu, teraz jedynie go dokończyłam. Tak sobie myślę, że Laxus i Mira nawet do siebie pasują. Może nie jest to mój ulubiony paring, ale całkiem sympatyczny.

Jeśli chodzi o zamówienia, jestem w trakcie tworzenia pierwszego. Dlatego niedługo powinnam je skończyć. Nie jest łatwo, bo trójkąty są trudne według mnie, ale się nie poddam! :P

No to by było na tyle mojego przynudzania. Do napisania! :D