Pakt Szalonych Dziewic: Rozdział 1

– Zapewniam cię, że szybko się tutaj zadomowisz. Jak ci się podoba?

Pan Heartfilia przepuścił córkę w ogromnych, zdobionych drzwiach. Dziewczyna przekroczyła próg nieco niepewnie i rozejrzała się wokół. Zamyśliła się. Odrobinę stresowała się przeprowadzką i wszystkim, co było z nią związane. Zaraz jednak nabrała śmiałości i zaczęła zwiedzać swój nowy dom.

Posiadłość wyglądała wspaniale. Wydawała się bardzo stara, ale utrzymana w doskonałym stanie. Marmurowa podłoga wypolerowana na błysk, lśniła na całej swojej powierzchni. Na meblach nie dało się wypatrzeć nawet grama kurzu, a śnieżnobiałe firany aż oślepiały czystością. To wszystko trochę przytłoczyło Lucy, bo choć lubiła porządek, czasami zdarzało jej się nabałaganić. Przeszło jej przez myśl jak przez przypadek wylewa herbatę na dywan, a pokojówka stoi nad nią z biczem czy twardym kijem i patrzy się niebezpiecznie wściekłymi oczami... Nie, nie, nie! Stop! Tak na pewnie nie będzie, dlatego szybko wyrzuciła ten obraz z pamięci.

Obrazy w grubych ramach rzeźby, stylowe meble... Lucy przemierzała kolejne pomieszczenia podziwiając je, jakby znalazła się w muzeum. Największe wrażenie zrobił na niej jednak wielki, kryształowy żyrandol zwisający z sufitu w holu. Jak w filmie. Istna bajka.

Ich wcześniejsza rezydencja również był piękna i gustowanie urządzona, ale ta wydawała się dziewczynie bić poprzednią na głowę po prostu wszystkim. Lucy została wychowana w luksusach i bogactwie, niełatwo było ją zachwycić, ale tym razem się to udało. I ni była to wcale zasługa drogich mebli czy dzieł sztuki. Dziewczyna doszła do tego dopiero po kilku dniach spędzonych w nowym domu. To miejsce posiadało klimat, który Lucy od razu pokochała. Mówiąc krótko, posiadało duszę.

Pan Heartfilia widząc uśmiech córki odetchnął z ulgą.  

– Cieszę się, że nie jesteś rozczarowana.

– Jakbym mogła być rozczarowana? Tu jest cudownie! - zawołała Lucy radośnie.

Oboje siedzieli właśnie w salonie. Pan Heartfilia na skórzanym fotelu, a jego córka naprzeciwko na sofie w tym samym stylu. Służąca zdążyła już przynieść dwie filiżanki i właśnie stawiała je na stoliku.  

– Wiesz Lucy, kiedyś już tu mieszkaliśmy. Chyba nie mówiłem ci tego wcześniej. Razem z Laylą kupiliśmy ten dom, jeszcze zanim się urodziłaś. Wyprowadziliśmy się, gdy miałaś jakieś dwa, czy może trzy latka, więc nawet tego nie pamiętasz. Spędziliśmy tutaj z twoją mamą najpiękniejsze lata naszego życia – uśmiechnął się ciepło do córki.

– Naprawdę? - zdziwiła się. Pierwszy raz słyszała o tym, że to miejsce nie było jej zupełnie obce.

– Tak. Na górze nadal powinien wisieć obraz z naszą rodziną w komplecie. Musisz go zobaczyć. Wyglądasz na nim jak taka słodziutka laleczka. W różowej sukieneczce, z misiem w rączce...

– Tato... przestań...

– No mówię ci, taki był z ciebie wtedy piękny bobas! – Mówił z uśmiecham, ale widząc naburmuszoną minę Lucy, dodał zaraz. - Ale teraz też wyglądasz pięknie. W końcu jesteś moją kochaną córcią. 

Następnego dnia nie zgodziła się, by szofer podwiózł ją do szkoły. Nigdy się na to nie zgadzała. Nawet w poprzednim mieście dojeżdżała do niej autobusem. W końcu chciała zachowywać się jak normalna nastolatka, a nie jak rozpuszczona panienka z bogatego domu. Na samą myśl o tym aż się skrzywiła. Nie miała zamiaru być taka i wolała, by inni, w miarę możliwości, nie wiedzieli jak duży majątek posiada jej ojciec.

Wcześniej sprawdziła jak daleko jest z jej nowego domu do liceum, w którym miała się w tym roku uczyć. Z obliczeń wynikało, że to jakieś 25 minut pieszo. Niedużo, także spokojnie mogła iść sama.

Wyszła wcześniej, tak na wszelki wypadek. Nie chciała się spóźnić, a gdyby zabłądziła, miała w zapasie parę dodatkowych minut.

Wszystko szło po jej myśli, aż do momentu, w którym znalazła się w dużym parku. Szła sobie powoli, spokojnie, z uśmiechem na twarzy. W uszach miała słuchawki, a w tle leciało Starstrukk*.

Nagle ni stąd, ni zowąd, ale prawdopodobnie zza krzaków wyskoczyła trójka chłopaków... Tak sobie to później tłumaczyła. Tak naprawdę, nadeszli z naprzeciwka, ale wstyd było się jej przyznać, że zawczasu nie wyczuła niebezpieczeństwa.  

– Hej maleńka! Co taka piękna dama robi tutaj sama? - zapytał z głupim uśmiechem jeden z nich, na co został od razu walnięty pięścią w łeb, przez innego.

– No co? Niezła z niej laska.

– Zamknij się! Nie mamy czasu na głupoty! - dodał trzeci. Lucy spostrzegła na jego twarzy ogrom piegów. Po tym zaczęli krzyczeć na siebie i wymieniać się przekleństwami. Widziała jednak, że kątem oka ją obserwują i pilnują.

Choć wyglądało to zabawnie, dziewczynie nie było do śmiechu. Stała przestraszona i nie wiedziała co ma robić. Bała się ich. Źle im z oczu patrzyło. Czego oni w ogóle od niej chcieli? Nie wyglądało na to, żeby mieli dobre zamiary. W dodatku po takich typach nie wiadomo czego się spodziewać.

Uciekać? Czy może zostać i zobaczyć co się stanie? Pierwszą opcję od razu odrzuciła. Ze swoją kondycją złapaliby ją po kilku metrach, o ile wcześniej nie wyplułaby płuc.

– Dosyć! – odezwał się w końcu chłopak, wyglądający na najpoważniejszego z nich. Spojrzał na Lucy a ta zadrżała ze strachu. – Spokojnie złotko, nic ci nie zrobimy. Oddaj na wszystko co masz, a puścimy cię wolno.

– Wszystko co mam? – upewniła się Lucy, a przez myśl przeszło jej parę naprawdę dziwnych rzeczy...

– Kase i telefon! Dawaj! Już!

– Ale...

– Mniejsza z tym, dawaj torbę!

Już podchodził do niej z paskudnym uśmieszkiem, już chciał jej wyszarpać z rąk torbę, kiedy nagle coś, a raczej ktoś wyrósł przed nią jak spod ziemi, zasłaniając tym samym przed złodziejem. Przestraszona Lucy cofnęła się gwałtownie, oczywiście potykając się o kamień i upadając na swoje siedzenie.

– Au! – zapiszczała. Podniosła głowę do góry. Przed sobą widziała... tył jakiegoś chłopaka. Dlatego też niewiele mogła o nim powiedzieć. Na pewno miał rude, dosyć krótkie włosy i był niższy od tamtych złodziei, choć nadal wyższy od Lucy. Siedząc w takiej pozycji w jakiej siedziała, widziała też, że miał na sobie zieloną bluzę i czarne spodnie, które podkreślały jego zgrabny tyłeczek...

LUCY! O czym ty myślisz w takiej chwili?! Nawet nie zauważyła, jak jej policzki zaróżowiły się lekko.

– Proszę, proszę! Nieładnie tak zaczepiać bezbronne dziewczęta. Dżentelmeni tak nie robią... –mówił spokojnie. Wydawał się w ogóle nie przejmować tym, że był tam sam przeciwko im trzem. Czyżby ich przewaga liczebna nic dla niego nie znaczyła? Lucy miała nadzieję, że albo jest na tyle silny, żeby tak było, albo ma gdzieś w pobliżu silnych przyjaciół. Ewentualnie i jedno i drugie.

Ale zaraz zaraz! Dżentelmeni? I mówił to ktoś kto pozwolił dziewczynie upaść na tyłek i ciągle trzymał ręce w kieszeni?

– ...muszę wam powiedzieć, że bardzo mi się to nie podoba. Bardzo – dobitnie podkreślił ostatnie słowo i zrobił krok w stronę chłopaków. 

Lucy przez cały czas patrzyła zszokowana na ich reakcję. Myślała, że rzucą się na niego, że zaczną się bić, albo chociaż grozić mu. Ale nie! Oni, gdy rozpoznali go, wyglądali na przestraszonych! Na twarzach wymalowane mieli dziwienie pomieszane z przerażeniem. To nawet trochę rozbawiło Lucy, bo przez chwilę czuła słodką satysfakcję. Należało się typom!

Grzecznie wysłuchali tego jak ich karcił, nie odważając się przerwać mu nawet słowem. Sprawiali wrażenie, jakby bali się nawet głośniej oddychać. A kiedy skończył i zbliżył się do nich, zaczęli uciekać. Jak wystraszone zające pognali w głąb parku, nie odwracając się nawet by sprawdzić, czy są ścigani.

Widok uciekających w popłochu oprychów dał Lucy do myślenia. Kim był chłopak, który ją uratował? Czyżby miał aż tak złą reputację, że złodziejaszki obawiali się go? Dlaczego jej pomógł? Czy jego słowa były prawdziwe, czy może on sam chciał ją teraz okraść?

Na myśl o ostatnim powrócił jej zdrowy rozsądek. Szybko podniosła się z zimnej, betonowej powierzchni i otrzepała ubranie. Tajemniczy chłopak zdążył już w tym czasie odejść kawałek. Dziwnym było, że nie zwrócił na nią uwagi. Bo nawet nie spojrzał na nią odkąd tamci pobiegli gdzie pieprz rośnie.

– Dziękuję za ratunek! – krzyknęła do niego. W końcu skoro okazało się, że jej pomysł o tym, że on też chce ją okraść był nietrafiony, należało mu się coś. Przynajmniej podziękowania.

Chłopak odwrócił się w jej stronę, ale tylko na chwilę. Ledwo zdążyła przyjrzeć mu się lepiej. Był przystojny, można to było przyznać już na pierwszy rzut oka. Nosił również okulary.

Zauważyła też, że uśmiechnął się do niej tak jakoś... irytująco. Jakby z politowaniem, choć Lucy nie była pewna. Zatkało ją, bo nie tego się spodziewała. Potem odszedł. Dziewczyna widziała jak szedł alejką, cały czas trzymając ręce w kieszeni.

Zdenerwowała się. Może i ją uratował, ale potem... to wyglądało prawie tak, jakby ją zignorował! Choć nie do końca, ale mimo wszystko! Co to miało znaczyć?! Dlaczego nie odezwał się do niej?

– Palant – wymsknęło jej się, kiedy wreszcie postanowiła pójść do szkoły. Resztę drogi pokonała, cały czas myśląc o tajemniczym, wkurzającym wybawicielu. To idiota, bo zdążyła ochrzcić go już tysiącami przezwisk, choć musiała przyznać, że wyglądał niczego sobie. Jednak przez to wydawała się być jeszcze bardziej denerwujący...

Jakie szczęście, że wyszła wcześniej z domu!

Lucy nawet nie sądziła, że jej nowa szkoła będzie tak duża. Już czuła, że miną wieki zanim będzie w stanie się w niej bez problemów odnaleźć. A na razie krzątała się po szerokich korytarzach starając się dotrzeć do celu. Był tylko jeden problem, nie wiedziała co konkretnie nim było. Bo choć sprawdziła plan lekcji i pamiętała, że pierwszą tego dnia ma być matematyka, zapomniała zapisać sobie w jakiej sali mają się odbyć zajęcia. Że też musiała to przegapić!

Starała się odnaleźć sekretariat, ale gdyby znalazła go już teraz, to byłoby zdecydowanie za proste. Minęło więc jeszcze kilka dobrych minut zanim zdecydowała się zaczepić kogoś i poprosić o pomoc.

Wypatrzyła jakąś dziewczynę idącą w przeciwną stronę. Lucy stwierdziła, że dobrze jej z oczu patrzy, więc postanowiła zapytać właśnie jej. Miała nadzieję, że tym razem nie pomyliła się w ocenie i nieznajoma rzeczywiście okaże się uprzejmą osobą.

Dziewczyna była niskiego wzrostu i miała niebieskie, półdługie włosy, a w nich pomarańczową opaskę. Jej sukienka również miała pomarańczową barwę. Nieznajoma przyciskała podręcznik do piersi obiema rękami. Jednak, co ważniejsze, uśmiechała się wesoło. Lucy pomyślała, że dziewczyna wygląda sympatycznie i uroczo.

Zaryzykowała i postanowiła ją zaczepić.

– Przepraszam – zaczęła stając przed nią. – Czy mogłabyś mi pomóc? Jestem tu nowa i nie bardzo orientuję się w terenie.

Dziewczyna uśmiechnęła się do niej i przytaknęła skinieniem głowy.

– Pewnie! Pierwszy dzień, tak?

– Tak. To mój pierwszy dzień i jeszcze nie zdążyłam poznać tej szkoły. Nie wiem nawet gdzie jest sekretariat.

– Żeby do niego dojść musisz najpierw cofnąć się do schodów, iść na pierwsze piętro, przejść przez drzwi w połowie korytarza, potem skręcić w lewo aż do... Z resztą! To trochę skomplikowane, więc zaprowadzę cię tam.

– Naprawdę? Dzięki wielkie, ratujesz mi życie! - odetchnęła z ulgą.

– Drobiazg. A tak w ogóle, jestem Levy McGarden. Miło mi cię poznać – powiedziała, podając jej rękę. Lucy uścisnęła ją zaskoczona.

– Lucy Heartfilia. Mnie też miło cię poznać.

– W takim razie Lucy, do której klasy chodzisz? Pierwszej?

– Nie, nie! Przeniosłam się tutaj z innej szkoły. Nie jestem pierwszakiem. Jeśli dobrze sprawdziłam, przydzielili mnie do klasy 2A. Zdradzę ci jeszcze, że zapomniałam zobaczyć w której sali mam lekcje i dlatego muszę znaleźć ten sekretariat. Głupek ze mnie – zaśmiała się.

– No nie mów! – Stanęła nagle i złapała Lucy za rękę, a ta aż się przestraszyła. – 2A? Ja też chodzę do 2A! Nie wiedziałam, że ktoś się do nas przeniósł! Ale fajnie! - Levy wyglądała na podekscytowaną.

– To się chyba nazywa zbieg okoliczności – Lucy zaśmiała się znowu.

– Albo przeznaczenie. Coś czuję, że zaprzyjaźnimy się w tym roku.

– Byłoby miło.

– Dobrze Lucy! Chodź! Skoro jesteśmy w tej samej klasie, wiem gdzie mamy lekcje. To w drugiej części budynku, więc musimy się pospieszyć. Za trzy minuty dzwonek.

Dziewczyny popędziły, a raczej Levy pociągnęła za sobą Lucy, niemal biegiem na lekcje. Po drodze nie miały czasu na rozmowę, bo miały do pokonania spory dystans, ale każda z nich czuła, że będą się dobrze dogadywać.    

Lucy nienawidziła tego. Choć to był pierwszy raz, kiedy musiała stać na środku i przedstawiać się całej klasie, już wiedziała, że to rzecz, która będzie się jej śniła po nocach. Była zdenerwowana, zawstydzona i najchętniej uciekłaby dokądkolwiek, byleby tylko nie musieć stać przed wszystkim. Ciężko jej było znieść tyle par oczu wlepionych z zaciekawieniem w jej osobę. Bardzo ją to peszyło.

– … miło mi poznać was wszystkich! – skończyła wreszcie.

– Dobrze Lucy, dziękujemy. A teraz usiądź w wolnej ławce pod oknem – nauczyciel uśmiechnął się do niej przyjaźnie, by dodać jej otuchy. Nie pomogło.

Posłusznie udała się do wskazanego miejsca. Nadal czuła na sobie spojrzenia innych. Słyszała też szepty dziewczyn, jednak nie zrozumiała z nich ani słowa. I dobrze! Wcale nie chciała wiedzieć jakie pierwsze wrażenie zrobiła. Choć może po prostu bała się. Gdzieś w środku sali dostrzegła Levy, która pomachała do niej. To trochę poprawiło jej humor.

Gdy już miała odsunąć krzesło, zauważyła coś, czego nigdy by się nie spodziewała. Była niemal w szoku widząc, kto siedzi w ławce przed nią.

Chłopak z rana, ten sam, który ją uratował, chodził widocznie do tej samej klasy co ona. W dodatku siedział przed nią na lekcjach! Przez moment przeszło jej przez myśl, że on ją prześladuje, ale to było przecież niemożliwe. W końcu to ona się tutaj przeprowadziła.

Obiekt jej rozmyślań znowu ją ignorował. Oczywiście, jak to miał w zwyczaju, nie spojrzał na nią nawet przelotnie. Patrzył natomiast w szybę, widocznie obserwując co dzieje się na dole, na boisku.

Gdy szok minął, Lucy była nawet zadowolona z miejsca jakie zajmowała. Może uda jej się sprawić, że w końcu on odezwie się do niej. Bo ona na pewno pierwsza tego nie zrobi!

Lekcja minęła szybko. Lucy nawet nie zdążyła się znudzić, bo nauczyciel wciąż zadawał im nowe przykłady do zrobienia, ale co lepsze, ciągle żartował, rozbawiając całą klasę. O dziwo, mimo tego wszyscy sumiennie wykonywali polecenia i nie rozpraszali się. Matematyka nigdy nie była tak przyjemna jak wtedy.

Jak Lucy się dowiedziała, ich klasa wszystkie lekcje miała w tej samej sali. Ucieszyło ją to bardzo, bo znaczyło, że nie będzie musiała błądzić po ogromnym budynku każdego dnia.

Na przerwie Levy podeszła do niej i usiadła obok przestawiając swoje krzesełko. Jak Lucy zdążyła zarejestrować, chłopak siedzący przed nią zdążył się ulotnić. Nawet nie wiedziała kiedy to zrobił.

Levy zawołała kilku swoich przyjaciół, dlatego Lucy poznała jeszcze: Erzę, Canę, Juvię, Natsu i Graya. Piątka ta jednak musiała iść do sklepiku, bo wszyscy tego dnia zapomnieli/nie chciało im się zrobić drugiego śniadania, dlatego ponownie zostały same z Levy.

Gdy lekcje się skończyły, Levy wyprowadziła Lucy z tego labiryntu, za co tamta była jej dozgonnie wdzięczna. Okazało się też, że ich domy są w tym samym kierunku i przynajmniej przez część drogi mogły wracać razem. Szły więc powoli chodnikiem, rozmawiając o wszystkim, jakby znały się od dawna.

– Tak w ogóle to dzięki Levy, spadłaś mi z nieba. Nie wiem jak bym sobie dzisiaj bez ciebie poradziła.

– Nie ma sprawy! Lubię pomagać innym. No, powiedzmy – obie zaśmiały się głośno. – Jeśli jeszcze będziesz chciała bym pomogła ci w czymś, mów śmiało!

– Sama się o to prosiłaś. Będę o tym pamiętać.

– W co ja się wpakowałam... – westchnęła i teatralnie przewróciła oczami.

– Wiesz co – powiedziała Lucy nagle. – W sumie chciałabym cię o coś zapytać. Powiedz mi, kim jest chłopak siedzący na lekcjach przede mną?  

Lucy chciała dowiedzieć się wreszcie jak nazywał się jej „kolega”. Liczyła na to, że nauczyciele będą sprawdzać obecność i to samo się wyda, ale najwyraźniej pierwszego dnia darowali sobie tę nudną powinność. 

– Kto? – zamyśliła się Levy, początkowo jakby nie wiedząc kogo tamta miała na myśli. – A! Tak! Chodzi ci o Lokiego?

– No... właśnie nie wiem jak się nazywa, dlatego pytam – wyjaśniła inteligentnie.

– Niech pomyślę – zamilkła na chwilę i przyłożyła palec do ust, myśląc intensywnie. – Tak, przed tobą na pewno siedzi Loki. To znaczy, bo przecież tego jeszcze nie wiesz, wszyscy mówią na niego Loki, ale jego prawdziwe imię to Leo.

– Leo, tak? - zapamiętała Lucy. – A co o nim myślisz? 

– To co większość, bo osobiście nie znam go za dobrze. Raczej ciężko z nim porozmawiać, no i nie zauważyłam, żeby miał przyjaciół w naszej klasie. W końcu ma ważniejsze sprawy – powiedziała to lekko krzywiąc się. - Dobrze się uczy, ale straszny z niego podrywacz. Zawsze kręci się koło niego wianuszek dziewczyn, a on zmienia je jak rękawiczki. Nie wiem dlaczego na niego lecą, bo przecież na pierwszy rzut oka widać, że po prostu wykorzystuje je... chociaż nie, wiem. W sumie jest nawet przystojny. Ale to chyba tyle. Także raczej nie mam o nim za dobrego zdania. - Skończyła swoją długo przemowę i popatrzyła podejrzliwie na Lucy. –  A dlaczego pytasz?

Wtedy dziewczyna opowiedziała jej o tym co wydarzyło się rano w drodze do szkoły. Levy słuchała uważnie, początkowo trochę nie dowierzając. Jednak gdy Lucy zaczęła zapewniać ją, że to prawda, początkowo bardzo się zdziwiła. Powiedziała też, że to, jak później nieprzyjemnie się zachował było naprawdę nie w porządku i też by ją zdenerwowało.

– I co, spodobał ci się? –  Levy puściła do niej pawie oko. Lucy zarumieniła się lekko i nagle zainteresowały ją czubki własnych butów.

– No może trochę...

– Radzę ci, uważaj na niego – ostrzegła ją poważnym tonem. – Niech nie namiesza ci w głowie. Nie bądź jak te wszystkie panienki. Może i znamy się bardzo krótko, ale i tak nie chciałabym, żebyś cierpiała.

– A ty?

– Ja? Co ja? - spytała niebieskowłosa zbita z tropu.

– Jest ktoś, kto ci się podoba? –  Lucy nie wiedziała, czy powinna o to pytać, ale ciekawość wzięła górę.

Levy nie odpowiedziała od razu. Widocznie wahała się. Przez chwilę szła nic nie mówiąc, ale w końcu uśmiechnęła się przyjaźnie.

– Jest ktoś taki. Chodzi do naszej klasy, a nazywa się Gajeel Redfox. To on mi się podoba. Ale przyrzeknij, że nikomu nie powiesz – zatrzymała się i spojrzała Lucy prosto w oczy.

– Pewnie, przyrzekam! – przysięgła tamta bez namysłu, nie odwracając wzroku.  

CDN

* 3OH!3 – Starstrukk. Nie miałam pomysłu na piosenkę, a ta była pierwszą, jaką gdzieś tam w tle usłyszałam... Nieprawda, kłamię. Użyłam jej celowo ^^

***

Witam po przerwie! 

Tak jak zapowiedziałam już wcześniej, tym razem postanowiłam napisać trochę dłuższe opowiadanie. Jak widzicie, będę raczej w lżejszym klimacie niż poprzedni oneshot (potrzebuję odpoczynku po tamtym :). Co nie oznacza, że pomiędzy kolejnymi rozdziałami coś nie strzeli mi do głowy i nie napiszę znowu czegoś przedramatyzowanego ;p 

W następnej części Paktu Szalonych Dziewic... pakt zostanie zawiązany :) Będzie babsko, plotkarsko i wesoło. Lucy dowie się też o pewnej smutnej historii jednego z jej nowych przyjaciół.

Na koniec uprzedzam, by nie sugerować się pairingami, na jakie wskazuje ten rozdział. Jeszcze wiele może się zmienić ^^